"Mamma, dat hondje heeft schoentjes aan!"

Ik weet niet of ik het hier ooit verteld heb, maar onze hond Kunta (ik zeg nog altijd "onze", want ook al ben ik verhuisd, het is nog altijd voor een deel mijn hond) is vorig jaar een hele tijd op sterven na dood geweest. Hij at altijd al niet goed en soms gewoon helemaal niet, zijn ontlasting was niet goed, hij was lusteloos en hij had terugvallen waarin hij dagen niets anders deed dan overgeven, hij niets binnen kon houden en hij alleen met een spuit en aan het infuus weer vooruit kon. Wij en de dierenarts konden er twee jaar lang niet achterkomen wat hem mankeerde. Daardoor is hij op een gegeven moment zoveel afgevallen en verzwakt dat we op het punt hebben gestaan om hem in te laten slapen, zodat hij niet meer hoefde te lijden. Iedereen die een huisdier heeft weet hoe verschrikkelijk het is als je beestje ziek is en je compleet machteloos staat. Maar, uiteindelijk hebben we toen besloten om nog één terugval aan te kijken, omdat Kunta zelf aangaf dat hij toch plezier had in het leven en verder wilde.

Achteraf zijn we enorm blij dat we die beslissing genomen hebben, want zo'n driekwart jaar geleden kon de dierenarts eindelijk de juiste diagnose stellen. Het was zo'n zeldzame ziekte dat ze er pas in een heel laat stadium achterkwamen. Kunta heeft namelijk een ziekte waardoor zijn bijnierschors (dat hormonen produceert) niet goed functioneert. Het produceert geen of te weinig hormonen, maar dat is door een dagelijke medicatie van pillen voor een groot deel te verhelpen. Vanaf de eerste dag dat hij die pillen kreeg zat er vooruitgang in de situatie en vandaag de dag herken je hem simpelweg niet meer terug. Hij is een compleet gestoorde jonge hond die veel verloren tijd in te halen heeft.

We moeten wel altijd rekening houden met zijn ziekte. Zo vernieuwen de kussentjes onder z'n poten ook veel te langzaam, waardoor hij altijd heel veel pijn had als hij moest gaan wandelen. Maar, daar hebben we inmiddels een oplossing voor: schoentjes! :) Ja, echt: schoentjes! Het is briljant wat ze tegenwoordig allemaal wel niet hebben op dierengebied, maar het is ook echt noodzakelijk. De eerste keer was het even wennen voor iedereen en hij maakt nog altijd wat bokkensprongen de eerste minuut dat hij ze aan heeft, maar het is een fantastische oplossing. En de reacties op straat zijn helemaal geweldig. Wildvreemde mensen kijken en vragen waarom hij schoentjes aan heeft. Kinderen zijn nog het leukst. Die komen voorbij, staren, houden hun mond, maar zodra ze ons voorbij zijn roepen ze keihard naar moeder: "Mamma, heb je dat gezien? Die hond had schoentjes aan!" :)

En zeg nou zelf, voor zo'n schattig beest heb je toch alles over?